
Ik sprak vandaag mijn oma. Zij zit sinds een aantal jaar in een zorginstelling en heeft 24 uur per dag zorg nodig.
Ik sprak vandaag mijn oma. Zij zit in een zorginstelling die volledig dicht zit. Familie en vrienden zijn niet welkom!
Ik sprak vandaag mijn oma. Zij is de nieuwste technische snufjes niet gewend, maar heeft sinds een paar dagen toegang tot een mobile device en leert nu videobellen.
Ik sprak vandaag mijn oma. Zij was niet blij. Haar ei was gevallen, een rauw ei. Het enige wat haar bezig hield. Zelf het rauwe ei opruimen kon ze niet. Ze zit in een rolstoel.
Ik sprak vandaag mijn oma. “Hoe is het met u?”
“Niet goed”, zegt ze sip voor zich uitstarend.
“Mijn ei is ligt op de grond. Het is kapot gevallen”
“Maar dat komt de zorg toch opruimen?”
“Wie weet”, zegt ze sip voor zich uit starend.
Ik sprak vandaag mijn oma. Ze snapt het ineens niet meer zo goed. “Ik mag niet naar buiten, ik wil verder kijken dan die witte muur.”
“Waarom mag ik niet naar buiten?”
Ik sprak vandaag mijn oma. Ze mist haar familie en vrienden. Ze mist een knuffel, een aanraking, de warmte. “De zorg is geen bezoek!” zegt ze ineens helder in de camera kijkend. “Daar kan ik geen praatje mee maken.”
Ik sprak vandaag mijn oma.
“Wat wilt u graag?”
“Naar buiten, maar dat mag ik niet”, zegt ze zuchtend en dromend staart ze weer naar buiten.
Ik sprak vandaag mijn oma. “Mijn ei is kapot gevallen en dat komen ze maar niet opruimen.”
Ik sprak vandaag mijn oma…en toen was ineens de verbinding weg. “Dag oma, tot snel en dan gaan we zeker naar buiten!”, zeg ik tegen een zwart beeldscherm
Vandaag kan ik haar niet helpen, maar straks wel! Straks wil ik haar en nog veel meer zorgafhankelijke mensen ook de mogelijkheid geven er weer lekker op uit te gaan. Daar kan ik jouw hulp heel goed bij gebruiken!
Help jij mee?
Wist je dat wij ook op social media zitten?